Przejrzałam wiele stron i blogów, znalazłam opisy merytoryczne odnoszące się do podstaw teoretycznych psychoterapii i te bardziej osobiste. W wielu odnalazłam to z czym się zgadzam, w czym się odnajduję, a wiele okazało się dla mnie nieciekawych i sztampowych.

Kiedy zakładałam tę stronę zastanawiałam się co napiszę o psychoterapii. Jak ująć w słowa to co myślę, o tym jedynym w swoim rodzaju doświadczeniu. Dla mnie psychoterapia jest relacją miedzy psychoterapeutą, a uczestnikiem psychoterapii. Relacja ta oparta jest na bezpieczeństwie, zaufaniu i wzajemnym szacunku. Służy przeżyciu i odtworzeniu uczuć doświadczanych w relacji z ważnymi dla nas osobami. Sesja psychoterapeutyczna polega na rozmowie która ma stworzyć przestrzeń do analizy myśli, skojarzeń umożliwiających uświadomienie sobie prawdziwych motywów swojego postępowania.

Psychoterapia jest drogą wymagającą. Zdecydowanie jest to wyjście ze swojej strefy komfortu rozumianej tu jako jako wyjście poza dotychczasowy sposób myślenia czy funkcjonowania. Poza pewien schemat którego często pozostajemy nieświadomi, a uświadomienie go sobie wymaga zaangażowania wysiłku. Niejednokrotnie uczestnictwo w psychoterapii bywa trudne i frustrujące, a efekty przez długi czas wydają się niewspółmierne do wysiłku. Czy jednak warto? Mimo, że psychoterapia to swoisty „one way ticket”… Odpowiedź jest tylko jedna. Warto. I każdy kto przekroczył ten rubikon wie, że prawdą jest to co piszę.